Charakterystyka świerka kaukaskiego
Drzewo osiąga znaczną wysokość mimo początkowo wolnego rozwoju. W warunkach endemicznych (naturalnych) spotykane są okazy około 60-metrowe, w środkowej Europie świerk kaukaski osiąga najczęściej około 25 metrów wysokości. Do Polski został sprowadzony w pierwszej połowie XIX wieku jako drzew parkowe.
Picea orientalis wyróżnia się regularnym, zwartym pokrojem i ugałęzieniem do samej ziemi. Zakres rozpiętości konarów dość duży.
Igły świerku kaukaskiego są bardzo krótkie (najkrótsze u świerków), około jednego centymetra długości, grube i płaskie, młode intensywnie zielone, starsze ciemnozielone, ułożone na pędach promieniście.
Młode szyszki są fioletowe, następne brązowieją. Dość pokaźnej długości — od 5 do 10 centymetrów.
Wymagania i stanowisko świerka kaukaskiego
Świerk kaukaski jest rośliną zimozieloną, lecz umiarkowanie mrozodporną, poleca się więc nasadzenia w zachodniej części kraju. Pomimo gorszej tolerancji na niskie temperatury świerk kaukaski jest najbardziej tolerancyjny ze wszystkich świerków wobec warunków świetlnych — rośnie prawidłowo nawet na zacienionym stanowisku.
Świerk kaukaski nie lubi gleby wapiennej. Najlepszym wyborem dla tego gatunku jest przepuszczalna, wilgotna ziemia o niskim pH.
Uprawa i pielęgnacja
Najlepszymi miejscami do sadzenia świerku kaukaskiego są parki, aleje parkowe i domowe ogrody. Wybierając świerk kaukaski, należy zadbać o gęste nasadzenie innych gatunków świerków lub utworzyć szpaler, aby w razie niskich temperatur zabezpieczyć drzewo.
Stanowisko: Cieniste, półcieniste, słoneczne
Wilgotność: Podłoże umiarkowanie wilgotne
Roślina ozdobna z: Igły
Podlewanie: -
Wysokość: Powyżej 20m
Pokrój: Kolumnowy
Termin kwitnienia: Kwiecień
Zimozielone: tak