„Czy wiecie, że ludzkość może obejść się bez Anglików, może obejść się bez Niemców, że nie ma dla niej nic łatwiejszego, niż obejść się bez Rosjan, że do życia nie jest jej potrzebna ani nauka, ani chleb, lecz że jedynie piękno jest nieodzowne, gdyż bez piękna nic już nie będzie do zrobienia na tym świecie!”.
Piękno nie jest środkiem do niczego innego niż ono samo, jest celem samym w sobie. Jest bardzo potrzebne, bardziej niż chleb, jest miarą ludzkiej egzystencji. Piękno jako najwyższa wartość estetyczna jest przedmiotem bezinteresownej kontemplacji. Zdolnym do takiego zachwytu jest tylko człowiek. Czyli umiłowanie piękna byłoby cechą swoiście ludzką. Człowieka rozpoznawalibyśmy pośród innych stworzeń między innymi po tym, że jest zainteresowany pięknem.