fot. Wikimedia Commons, Denis Barthel, CC BY-SA 3.0
Uprawa w doniczce
Jeśli zdecydujemy się na uprawę rośliny, musimy zapewnić jej odpowiednie warunki do bezproblemowego rozwoju. Cefalotus bukłakowaty wyróżnia się pełzającymi kłączami, z których wyrastają liście fotosyntetyzujące oraz drapieżne – owadożerne. O niezwykłym wyglądzie decydują właśnie liście drugiego typu, przybierające kształt dzbanuszka z pokrywką. Pułapka na owady zaopatrzona jest we włoski, pokrywające środek dzbanuszka. Owady, które znajdą się we wnętrzu, nie potrafią się wydostać. Z ich ciał roślina pozyskuje niezbędne do życia substancje mineralne, w które ubogie jest jej naturalne siedlisko.
fot. flickr.com Chen Dama CC BY 2.0
W okresie letnim cefalotus bukłakowaty może przebywać na balkonie, tarasie lub w ogrodzie. Pielęgnacja rośliny polega na zapewnieniu jej odpowiedniej temperatury powietrza i stale umiarkowanie wilgotnego podłoża. Rozwojowi cefalotusa sprzyjają wysokie dzienne temperatury oraz chłodniejsze noce, jednak należy zwrócić uwagę na niespodziewane skoki temperatury, które młode rośliny bardzo źle znoszą. Na stanowisku słonecznym pięknie wybarwiają się dzbanuszkowate liście, przybierając intensywnie purpurowy kolor. W czasie bezdeszczowej aury warto roślinę czasami opryskiwać odstałą wodą. A może zainteresuje cię także ten artykuł o roślinach owadożernych?
Cephalotus follicularis z powodzeniem uprawiany jest na okiennych południowych parapetach. Jesienią i zimą, przy krótszym dniu, roślinę należy doświetlić, korzystając ze sztucznego oświetlenia, nawet do 12 godzin dziennie. Doniczki pod uprawę wypełniamy podłożem, na które składa się torf wymieszany z piaskiem, o lekko kwaśnym odczynie pH. Odpowiedni drenaż umożliwi korzeniom prawidłowy rozwój. Roślina musi mieć stały dostęp do wody, dlatego dobrze jest, by była stale obecna na podstawce pod doniczkę, do około 1/3 wysokości doniczki w czasie gorącego lata.
Rozmnażanie i ochrona przed chorobami
Towarzystwo innych owadożernych roślin, sprzyja cefalotusowi bukłakowatemu, bowiem w ten sposób zostanie zwiększona wilgotność powietrza. Rośliny mięsożerne dobrze rosną przy wilgotności powietrza około 50-80 %. Cefalotus podatny jest na dolegliwości wywołane przez grzyby, atakujące w warunkach wzmożonej wilgotności otoczenia, więc konieczna jest obserwacja rośliny. Jeśli wystąpią objawy choroby grzybowej, a także profilaktycznie, opryskujemy ją odpowiednimi preparatami.
Cefalotus bukłakowaty najlepiej rozmnaża się przez podział kłączy. Zabieg przeprowadza się raz na dwa lata. Roślinę, która wytworzyła nowe bukłaki i liście, wyciągamy z podłoża i oddzielamy z jej kłącza nowe części. Młode cefalotusy umieszcza się w specjalnej mieszance przeznaczonej dla tego gatunku. Dorosłe okazy ponownie umieszczamy w doniczce. Stosowane jest także rozmnażanie roślin z nasion, wysiewanych w grudniu. Siewki cefalotusa atakowane często przez pleśń możemy chronić przy pomocy preparatów grzybobójczych. Do rzadko stosowanych metod należy pobieranie z kłączy dzbanków lub liści i zasadzenie ich w doniczce, z torfowo-piaskowym podłożem. Jeśli sadzonki przyjmą się, uzyskamy młode owadożerne rośliny.
fot. flickr.com Chen Dama CC BY-NC 2.0
W sąsiedztwie cefalotusów dobrze czują się inne owadożerne rośliny, np.:
- pływacz Utricularia graminifolia – ziemno-wodna roślina, przybierająca kształt delikatnej trawy, osiągającej do 5 cm wzrostu. Roślina nadaje się do zasadzenia w domowym akwarium,
- rosiczka przylądkowa Drosera capensis – popularna roślina doniczkowa dorasta do 30 cm wysokości. Jej ozdobą są fioletowe i białe kwiaty o średnicy około 2 cm. Pułapką dla owadów są liście wydzielające lepki płyn,
- rosiczka Alicji Drosera aliciae – to roślinożerna bylina, chętnie hodowana w warunkach domowych. Ozdobą są różowe kwiaty oraz liście, ujęte w rozetę. Dostatecznie doświetlone, zmieniają kolor z zielonego na czerwonawy. Liście wydzielają lepką substancję, uniemożliwiającą owadom ucieczkę z pułapki.
