Ogromny pies z oklapniętymi uszami – czy to dobry wybór dla Ciebie?

Fot.123RF.com

Charakterystyka rasy

Bloodhound to duży pies. We wzorcu rasy zapisane jest, że odpowiednia waga samca to ok. 46-54 kg, a suki ok. 40-48 kg. Idealna wysokość w kłębie u psa to 68 cm (dopuszczalne 64-72 cm), a suczka powinna mierzyć 62 cm (dopuszczalne 58-66 cm). Najważniejsze, aby waga była proporcjonalna do wzrostu psa.

Pies św. Huberta ma charakterystyczną luźną skórę, długie uszy i krótką sierść. Na całym ciele włos okrywowy powinien być gęsty i w miarę twardy, ale sierść na uszach i głowie musi być miękka. Dłuższy i sztywniejszy włos znajduje się jedynie na spodniej części ogona. Sierść bloodhounda jest odporna na niesprzyjające warunki atmosferyczne. Ten pies nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji. Wystarczy wyczesywać go co kilka dni. Jedynie w okresie linienia należy robić to codziennie. Szczególną uwagę należy zwracać na uszy bloodhounda. Wyróżnia się trzy umaszczenia:

• czarne podpalane (black and tan) – czarne futro jest różnej wielkości. Może utworzyć siodło (czarny występuje w części grzbietowej, reszta ciała jest w kolorze płowym) lub czaprak (czarny kolor dominuje, podpalanie płowe znajduje się na kufie, nad oczami, na policzkach, na przedpiersiu, w okolicy odbytu i na kończynach). Kolor podpalania nie może być „wypłowiały”. Dopuszczalna jest niewielka ilość bieli na palcach, końcówce ogona i na przedpiersiu, ale jest ona niepożądana.
• wątrobiane podpalane (liver and tan) – podobne rozłożenie kolorów jak w odmianie czarnej podpalanej. Barwy nie zawsze są wyraźnie oddzielone. Jasne włosy mogą się pojawiać w ciemniejszych partiach sierści.
• jednolite czerwone (red) – możliwa barwa od jasnoczerwonego do ciemnoczerwonego. Czerwień nie może być „sprana”.

Charakter

Bloodhound bardzo mocno przywiązuje się do właściciela. Jest to towarzyski pies, który źle znosi kilkugodzinną samotność. Brak zajęcia może spowodować, że zacznie niszczyć wszystko, co znajdzie się w zasięgu jego pyszczka. Z racji tego, że pies ten potrzebuje swobody, nie jest polecany do trzymania w bloku. Jest cierpliwy do dzieci i zazwyczaj obchodzi się z nimi łagodnie, ale w pewnym momencie jego cierpliwość może się skończyć, dlatego ich wspólne zabawy należy kontrolować.

Rasa ta nie  nadaje się na stróża. Jest przyjaźnie nastawiony do ludzi i lubi ich towarzystwo, więc akceptuje także obcych. Trzeba jednak liczyć się z tym, że ten typ  psa jest obdarzony silnym instynktem myśliwskim, więc zarówno kot, jak i królik, mogą stać się jego ofiarami. Warto wziąć pod uwagę także to, że pies św. Huberta nie jest pokojowy nastawiony do innych psów.

Fot.123RF.com

Bloodhound potrzebuje dużo ruchu. Jest bardzo wytrzymały, ale jego treningi nie mogą być zbyt intensywne, póki rośnie. Pies ten uwielbia zabawy, w których musi znajdować ukryte przedmioty/ludzi lub podążać za śladem. W okresie dojrzewania warto więc skupić się na wykorzystywaniu jego węchu i tresurze posłuszeństwa. Trzeba jednak pamiętać, że jest to dość samodzielny pies i nie zawsze będzie słuchać się swojego właściciela.

Pierwszego dnia w nowym domu należy wyznaczyć szczeniakowi granice, a później je utrzymać. Nie można pozwalać na to, aby pies łamał raz ustalone zasady, ponieważ całkowicie przestanie się słuchać. W czasie szkolenia bloodhounda nie można odnosić się do niego agresywnie ani stosować kar cielesnych. Pies ten jest niezwykle wrażliwy, więc wszelkie niedelikatne traktowanie sprawi, że zwierzak zamknięcie się w sobie i stanie się lękliwy. Jego odwagę do świata trzeba odpowiednio wypracować, w przeciwnym razie pies może stać się agresywny ze strachu.

Bloodhound jest inteligentny. Potrafi otwierać zarówno szafki, jak i drzwi. Czasami można złapać go na tym, jak wspina się po ogrodzeniu. Jednak, jeśli złapie ciekawy trop, przestaje reagować na otoczenie. Bardzo trudno jest go zatrzymać, ponieważ pozostaje głuchy na komendy właściciela. Sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o psach gończych.

Jak nie dać się oszukać przez pseudohodowców?

Nie każda hodowla okaże się legalna. Im rasa psa jest bardziej popularna, tym większa szansa na to, że trafi się na pseudohodowców. Zazwyczaj nie zabierają się za „hodowanie” mało znanych psów, ale zawsze warto zachować czujność.

Hodowcy informują o nowych miotach na swoich stronach internetowych. Gdy jeszcze nie znasz żadnej hodowli, możesz poszukać ogłoszeń zamieszczanych na portalach ogłoszeniowych. Opis takiego ogłoszenia powinien zawierać informacje o sprzedawanym szczeniaku oraz hodowli. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna pozwala na to, aby w każdym kraju działała tylko jedna organizacja zrzeszająca hodowców. U nas funkcjonuje Związek Kynologiczny w Polsce. Legalna hodowla musi być częścią FCI/ZKwP.

Zdjęcia nie zawsze przedstawiają to, w jakich warunkach żyją szczeniaki, dlatego nie warto sugerować się tylko nimi. Zwróć uwagę na to, aby w nagłówku i w opisie ogłoszenia nie było informacji, że pies jest w tzw. typie rasy. Oznacza to, że nie jest rasowy, a jedynie go przypomina. Jego charakter może znacznie odbiegać od wzorca, a także może być obarczony różnymi chorobami genetycznymi.

Możesz też wybrać się na wystawę psów, aby na żywo obejrzeć wybraną przez siebie rasę i nawiązać znajomości z hodowcami. W wystawach FCI mogą wziąć udział jedynie legalne hodowle i osoby posiadające rasowe psy, więc nie musisz się martwić, że trafisz tam na oszustów.

Szczeniak może zostać wydany do nowego domu, gdy skończy 8 tygodni. Musi być dwa razy odrobaczony i raz zaszczepiony, a także mieć wszczepiony CHIP. W dniu odebrania pieska, jego nowy właściciel musi otrzymać kilkupokoleniowy rodowód szczeniaka lub metryczkę (na jej podstawie można wyrobić rodowód, ale nie jest to konieczne). Taki dokument przysługuje każdemu szczeniakowi, bez względu na liczbę szczeniąt w miocie i ich stopień wpasowania w ramy wzorca.

Dlaczego ważne jest to, aby nie kupować pieska w pseudohodowli? Zwierzęta podchodzące z takich miejsc zazwyczaj się chore, a ich leczenie permanentne i drogie. Pseudohodowcy nie dbają o to, aby psy były szczepione i regularnie badane. Rozmnażane są chore osobniki, a do tego blisko spokrewnione. Psy żyją w fatalnych warunkach. Nie dość, że trzymane są w dużych skupiskach, to ich boksy są brudne. Karmione są tanią karmą i to w małych ilościach. Szczenięta wydawane są za wcześnie, aby zmniejszyć koszty ich utrzymania. Jeśli posiadają rodowód, to tylko taki pisany na kolanie, który zawiera jedno pokolenie (imiona rodziców). Takie psy nie są socjalizowane.