Koniczyna łąkowa potocznie nazywana jest koniczyną czerwoną. Jest ona rośliną wieloletnią. Na terenie Polski dziko porasta ona przydroża, łąki, pola i widne lasy.
Jak wygląda koniczyna łąkowa?
Jej cienkie łodygi są wzniesione lub podnoszące się. Osiągają one wysokość do 50 cm. Liście koniczyny na ogół składają się z 3 listków o jajowatym lub eliptycznym kształcie. Podobnie jak pędy są one pokryte delikatnymi, przylegającymi włoskami. Na powierzchni liści widoczne są jasne plamy.
Motylkowe kwiaty koniczyny czerwonej mają jasnopurpurowe zabarwienie. Są one miododajne i wydzielają przyjemny, choć bardzo subtelny zapach. Kwiatki zebrane są w okrągłe lub jajowate główki. Zapylają je trzmiele. Po przekwitnięciu kwiatów formują się owoce mające postać strąków zawierających nasiona. Po uwolnieniu na zewnątrz są one roznoszone przez wiatr.
Koniczyna łąkowa: uprawa
Koniczyna czerwona lubi stanowiska słoneczne. Źle toleruje cień, podobnie jak zbyt suche podłoża. Roślinie tej najlepiej służą gleby umiarkowanie wilgotne i żyzne. Ziemia dla niej nie powinna być ani zbyt lekka i sucha, ani zbyt ciężka i gliniasta.
W czasie uprawy koniczyny zaleca się częste, lecz niezbyt obfite nawadnianie jej podłoża. Zastosowanie nawozu wskazane jest jeszcze przed jej zasiewem. Potem można ją zasilać od czasu do czasu mieszankami fosforowo-potasowymi. Warto podkreślić, że symbioza z bakteriami daje koniczynie możliwość pozyskania potrzebnych do wzrostu składników we własnym zakresie.
Choroby i szkodniki
Zagrożenie dla uprawy koniczyny łąkowej stanowią:
- chwasty;
- choroby grzybowe (mączniak prawdziwy koniczyny, rdza koniczyny, kustrzebka koniczyny);
- szkodniki (ozdobniki lucernowce, drutowce, pędraki, rolnice).
To roślina dosyć ekspansywna. By ograniczyć jej rozprzestrzenianie się, należy ścinać jej pędy jeszcze zanim zaczną zawiązywać się na nich nasiona.
Najlepszym momentem na zasiew koniczyny jest koniec marca. Nasiona sieje się w rzędach z zachowaniem odstępów między nimi wynoszącymi ok. 30-40 cm.
Zastosowanie dla koniczyny czerwonej
Z uwagi na dużą zawartość białka, witamin i składników mineralnych (wapń, potas, fosfor, magnez) koniczyna łąkowa chętnie uprawiana jest na paszę dla bydła. Hoduje się ją także na nasiona lub w celu usprawnienia podłoża.
Trifolium pratense wchodzi w symbiozę z bakteriami brodawkowymi wiążącymi azot z powietrza. Dzięki temu wzbogaca ona ziemię w ten składnik, poprawia jej strukturę.
W medycynie ludowej koniczynę łąkową stosowano jako środek wykrztuśny i moczopędny. Z uwagi na zawartość izoflawonów obecnie wykorzystywana jest ona do łagodzenia objawów menopauzy.
Stanowisko: Słoneczne
Wilgotność: Podłoże umiarkowanie wilgotne
Roślina ozdobna z: Kwiaty
Podlewanie: Umiarkowane
Wysokość: 0,2-0,5 m
Pokrój: Wzniesiony
Termin kwitnienia: Maj, czerwiec
Zimozielone: -