Wężymord czarny korzeń: pochodzenie
Wężymord to obecnie roślina mało znana i trochę zapomniana. Jej forma uprawna pochodzi z Hiszpanii, ale rozpowszechniła się na całą Europę i Amerykę. Nazwa rodzajowa rośliny, czyli skorzonera, pochodzi od hiszpańskiego słowa escorzonera, co znaczy żmija. Przed wiekami wykorzystywano tę roślinę w medycynie ludowej jako remedium na ukąszenia żmii i innych gadów. Korzeń wężymordu ma delikatny smak i wiele wartości odżywczych, ale dopiero od niedawna pojawia się na nowo w kuchni polskiej.
Wężymord czarny korzeń: wygląd rośliny
Wężymord czarny korzeń to nie tylko smaczne warzywo, ale także roślina o walorach dekoracyjnych. Jego ozdobę stanowią intensywnie żółte kwiaty, kwitnące od czerwca do sierpnia. Łodyga wężymordu jest wzniesiona i wełniasto owłosiona. Liście skupione są w górnej części łodygi. Mają jasnożółtą barwę i podłużny kształt. Charakterystyczny jest ich zapach, przypominający nieco wanilię lub mleczną czekoladę.
Jadalną częścią skorzonery jest cylindryczny korzeń, o długości około 30 centymetrów. Skórka korzenia wężymordu jest ciemna i aksamitna w dotyku, a miąższ biały. Ugotowany ma delikatny smak, podobny do szparagów.
Wężymord czarny korzeń: uprawa
Uprawa wężymordu w naszych warunkach nie jest trudna, ale wymaga nieco zaangażowania. Przede wszystkim należy wybrać stanowisko o dużym nasłonecznieniu, którego roślina potrzebuje do wzrostu. Gleba powinna być żyzna, próchnicowa, o obojętnym lub lekko zasadowym odczynie. Ze względu na głęboki system korzeniowy podłoże powinno być też pulchne. W przeciwnym razie korzeń nie będzie mógł rozwijać się prawidłowo.
Wężymord czarny korzeń najlepiej rośnie na glebach średnio wilgotnych, ale w okresie od czerwca do sierpnia potrzebuje obfitszego podlewania. Jest to okres kwitnienia oraz intensywnego rozwoju korzeni. Nawadnianie gleby potrzebne jest także w czasie suszy.
Zastosowanie
Wężymord czarny korzeń znajduje zastosowanie w kuchni. Jest to warzywo bogate w wiele cennych minerałów, między innymi:
- sód,
- magnez,
- potas,
- wapń,
- fosfor,
- żelazo.
Poza tym stanowi źródło witaminy C, E, K oraz B1 i B2. Obecne są w nim także węglowodany, tłuszcze, białko oraz błonnik, a ponadto glikozydy, takie jak inulina. Dzięki temu skorzonera jest dość kaloryczna i bardzo sycąca.
Stanowisko: Słoneczne
Wilgotność: Podłoże umiarkowanie wilgotne
Roślina ozdobna z: Kwiaty
Podlewanie: średnie
Wysokość: 0,5m- 1m, 1-2m
Pokrój: Wzniesiony
Termin kwitnienia: Maj, czerwiec, lipiec, sierpień
Zimozielone: -