Najbardziej optymalnym rozwiązaniem wydaje się urządzenie każdemu dziecku osobnego pokoju. Rodzeństwo zyskuje wtedy wydzieloną od reszty domu przestrzeń, własną i zupełnie prywatną, której nie będzie musiało dzielić z innym członkiem rodziny.
W rzeczywistości jednak dzielenie pokoju z bratem czy siostrą – choćby różnica wieku była całkiem spora – to na dłuższą metę nie tylko sprzeczki o przestrzeń, granice i sprzątanie. To także możliwość zacieśniania więzów poprzez wspólne organizowanie i spędzanie czasu. To również, w pewnym sensie, okazja do ćwiczenia ważnych umiejętności społecznych: zauważania potrzeb drugiego człowieka, dzielenia się, wymieniania poglądów i szanowania ich, choćby były one odmienne od własnych. Z tej perspektywy pokój dzielony z rodzeństwem to niemal szkoła życia. Pozostaje do rozwiązania kwestia: jak dopasować go do potrzeb obojga dzieci?
Zbliżony wiek, zbliżone potrzeby
Warto pamiętać, że nawet jeśli dzieci mają zbliżony wiek, mogą mieć skrajnie różne pomysły na to, jak ma wyglądać ich wymarzony pokój. Czasami ich odmienne oczekiwania będą wynikać z różnicy płci, innym razem będzie to kwestia zainteresowań, charakteru albo upodobań. Urządzając im wspólny pokój, w pierwszej kolejności należy wziąć pod uwagę to, co będzie dla nich wspólne na każdym etapie rozwoju: konieczność posiadania przestrzeni do spania, do zabawy i do pracy w skupieniu. Jeśli dzieci są jeszcze małe, wystarczy, by miały osobne łóżeczka. Strefę do zabawy i do pracy twórczej mogą na razie dzielić, potrzebują bowiem takich samych, typowo dziecięcych mebli: małego stolika i krzesełek, regału na książki czy też półek na zabawki.
Kiedy jednak dzieci są starsze, odczuwają większą potrzebę wyrażenia swojej indywidualności. Warto wtedy włączyć je aktywnie w wybór biurek, krzeseł czy szafek do ich wspólnego pokoju. – Aranżując przestrzeń prywatną, wyrażamy siebie – zauważa Ewelina Wójcik, dyrektor d.s. marketingu Meble Wójcik. – Można umownie podzielić pokój na pół i każde z rodzeństwa wybierze meble wedle własnych upodobań. Nawet jeśli dorosłym wydaje się, że finalnie nic do siebie nie pasuje, dzieciom z pewnością nie będzie to przeszkadzać. Na rynku dostępne są kolekcje, które zachowując spójność estetyczną i pozwalają indywidualnie dobrać kolory frontów szafek oraz szuflad. Starszaki lubią eksperymentować, a takie zestawy są ku temu fantastyczną okazją – dodaje.
Gdy różnica wieku jest znaczna
Większym wyzwaniem dla rodzica jest aranżacja pokoju dla dzieci, które dzieli wyraźna różnica wieku, na przykład gdy jedno z rodzeństwa właśnie idzie do szkoły, podczas gdy drugie nadal jest szkrabem śpiącym w łóżeczku szczebelkowym, albo gdy starsze z rodzeństwa jest już nastolatkiem, a młodszemu raczej do tego wieku daleko. W takim wypadku warto wyraźnie zaznaczyć granicę między „połówkami” pokoju, choć niekoniecznie za pomocą ścianki działowej. Funkcję granicy spełniać mogą ustawione na środku pokoju, przylegające do siebie biurka, regał na książki albo wspólna strefa komfortu, ze stolikiem i miękkimi pufami.
Wybierając meble dla dzieci w różnym wieku, warto zwrócić uwagę na odcienie neutralne. Niektórzy producenci oferują też w obrębie tej samej kolekcji meble zarówno dla starszaków (w tym biurka, szafy, krzesła, komody), jak i dla najmłodszych. Urządzając pokój dla dzieci w różnym wieku, trzeba wziąć pod uwagę skrajnie różne potrzeby i upodobania każdego z nich. Młodsze dziecko w dalszym ciągu będzie potrzebowało miejsca na zabawki, nawet gdy już pójdzie do szkoły, podczas gdy nastolatek będzie chciał bardziej młodzieżowe akcenty w swojej części pokoju: gadżety sportowe, muzyczne i sprzęt komputerowy. Strefy w pokoju należy zatem tak wydzielić, by potrzeby każdego dziecka zostały zaspokojone bez szkody dla drugiego.
Pokój dzielony z rodzeństwem to szereg korzyści, na pierwszy rzut oka być może niewidocznych. Warto się nad tym zastanowić. Warto też włączyć dzieci w proces aranżacji przestrzeni – ostatecznie to one będą z niej korzystać.
Artykuł sponsorowany