Charakterystyka świerka białego
Świerk biały wyróżnia się bardzo regularnym, stożkowatym pokrojem. Z czasem pokrój staje się bardziej nieregularny, a pędy dolne wyginają się w dół. Dojrzałe okazy, około 30 roku życia osiągają do 10-15 metrów.
Świerka białego rozpoznamy po gęstej koronie i sztywnych, lekko zadartych ku górze pędach. Szpilki pokrywa woskowy nalot, a po roztarciu wyczuwalny jest zapach czarnej porzeczki. Igły krótkie, 1-2 centymetry, a ich bladozielony kolor nadaje drzewu niepowtarzalnego wyglądu.
Okazy około dziesięcioletnie obficie kwitną. Szyszki drzwa są smukłe, cylindryczne i mają dekoracyjny wygląd, Są barwy jasnobrązowej z łuską zaokrągloną i lekko odstającą, Mierzą do 5 cm długości i zwisają z gałęzki. Świerk biały tworzy jednolite drzewostany na naturalnym areale, również tam główny reprezentant drewna pozyskiwanego na papier. To żywotny gatunek – świerk biały osiąga wiek od 350 do 500 lat.
Wymagania i stanowisko
Świerk biały jest jednym z najbardziej tolerancyjnym wobec warunków siedliskowych świerkiem. Gatunek ten bardzo dobrze wytrzymuje przesuszenia, minusowe temperatury i silny wiatr. Preferuje podłoże nieznacznie wilgotne, lecz dobrze oświetlone.
Uprawa i pielęgnacja świerka białego
Ze względu na przeciętne wymagania glebowe obszar, na którym może być sadzony świerk biały, jest bardzo szeroki. Ten gatunek świerka nadaje się zarówno na wydmy, jak i aleje parkowe, zieleń miejską oraz szpalery i żywopłoty, roślina bardzo tolerancyjna.
Na świecie uprawia się około 40 jego odmian, jednak w Polsce mamy ich 20.
Stanowisko: Półcieniste
Wilgotność: Podłoże umiarkowanie wilgotne
Roślina ozdobna z: Igły
Podlewanie: Skąpe
Wysokość: 15-20m
Pokrój: Wzniesiony
Termin kwitnienia: -
Zimozielone: tak