Jak wieszać papier toaletowy?
Są dwa typy ludzi: ci, którzy wieszają papier toaletowy od zewnątrz, oraz ci którzy wieszają od wewnątrz. Od lat obie grupy toczą żarliwe spory o to, który sposób jest poprawny. Wydawałoby się, że udzielenie jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie jest tak trudne, jak rozstrzygnięcie, co było pierwsze – kura czy jajko. Instrukcja obsługi wyraźnie mówi, która metoda jest właściwa. Tak, dobrze przeczytaliście – w instrukcji obsługi papieru toaletowego wyraźnie stoi, jak należy wieszać rolkę. Seth Wheller, który w 1891 opatentował przełomowy wynalazek, jakim był papier zawijany na kartonowy walec, w opisie do projektu zawarł szczegółowe wskazówki jego używania.
(fot. AlbanyGroup Archive)
Nie trzymając was dłużej w niepewności… Rację mają ci, którzy wieszają papier od zewnątrz, tak, że papier zwisa znad rolki – tak przynajmniej wynika z zaleceń Whellera.
Co ciekawe, to, jak umieszczamy papier, wiele mówi o naszej osobowości. Temat ten zbadała amerykańska psychoterapeutka Gilda Carle, a wyniki jej badań nie pozostawiają żadnych złudzeń. Osoby układające papier tak, by listki wystawały z góry (czyli zgodnie z intencją wynalazcy), mają osobowość dominującą – chętnie wychodzą z inicjatywą, dążą do kontroli, preferują szybkie, konkretne działania. Druga grupa z kolei cechuje się większą uległością.
Czy zasada 5 sekund jest prawdziwa?
Chyba każdemu zdarzyło się upuścić jedzenie na ziemię. W takiej sytuacji większość z nas zbiera resztki i wyrzuca je do kosza, niektórzy jednak czym prędzej schylają się po pokarm, głośno odliczając sekundy, które minęły od czasu feralnego upadku. Wierzą oni bowiem, że jeśli smakołyk zostanie podniesiony w ciągu 5 sekund, będzie on czysty i nieskażony groźnymi dla zdrowia bakteriami i zarazkami. Jak to wygląda naprawdę? Ze studium przeprowadzonego przez Jillian Clark z Uniwersytetu Illinois (Stany Zjednoczone) wynika, że jedzenie, które wylądowało na suchej podłodze, można uznać za bezpieczne. Naukowiec dowiodła tego, badając próbki zanieczyszczeń pobranych z podłóg w gmachu uniwersytetu. Nie znajdowało się w nich wybitnie dużo zarazków, więc na tej podstawie domniemywać można, że jedzenie tego, co upadło na podłogę, nie stanowi dla nas zagrożenia.
Nie znaczy to jednak, że drobnoustroje nie przenikają do upuszczonego pożywienia (lub przenikają, ale dopiero po 5 sekundach). Z badań przeprowadzonych przez zespół badawczy prowadzony przez prof. A Hiltona z Uniwersytetu Aston (Wielka Brytania) wynika, że nieważne, jak długo pożywienie leży na podłodze, w każdym przypadku bakterie przedostają się do niego. Czas wpływa jednie na liczbę przeniesionych mikroorganizmów – im dłużej smakołyki leżą na posadzce, tym więcej bakterii na nie przechodzi. Równie ważnym czynnikiem jest rodzaj podłoża – do skażenia najłatwiej dochodzi w kontakcie z dywanem, najtrudniej z powierzchni laminowanych i ceramicznych.
Dlaczego gniazdka na świecie mają różne kształty?
O ile prostsze byłyby wyjazdy zagraniczne, gdybyśmy nie musieli zabierać ze sobą różnego rodzaju adapterów i przejściówek, gdyby każda wtyczka, pasowała do każdego gniazdka.
Obecnie na świecie rozróżnia się aż 14 typów różnych gniazdek – i niestety nie do każdej można wpiąć tę samą wtyczkę. Rodzaje gniazdek sklasyfikowała Międzynarodowa Komisja Elektrotechniczna. Każdemu typowi przypisała ona jedną literę alfabetu, od A do N. W Polsce używamy wejść C i E, które występują w większości krajów europejskich, poza Maltą, Estonią, Cyprem, Irlandią i Wielką Brytanią.
A skąd wzięła się taka rozbieżność na świecie? Odpowiedź jest bardzo prosta: kiedy tworzyły się sieci elektryczne obsługujące nowopowstałe urządzenia, nikt nie myślał o globalizacji – tworzono rozwiązania, które spełniłyby krajowe zapotrzebowania, nie było powodu, by je eksportować gdzieś dalej. Duży wpływ na taki rozdział ma również zróżnicowane napięcie prądu i jego częstotliwość w różnych państwach.
Czy wszystko, na czym usiądzie mucha, należy wyrzucić?
Muchy prowadzą specyficzne i odrażające życie: dorosłe osobniki gustują w odchodach fermentujących owocach i zepsutym mięsie. Preferują pokarm w płynnej formie, „twarde” pożywienie przed zjedzeniem rozpuszczają za pomocą śliny. Na ich ciele i w układzie pokarmowym znajduje się mnóstwo bakterii. Podejrzewane są o przenoszenie bardzo nieprzyjemnych chorób, nie należy jednak popadać w paranoję na ich widok.
Wyrzucanie każdej rzeczy — nawet jedzenia — na której na chwilę usiadła mucha, nie jest konieczne. Po pierwsze, bakterie, które mogą znajdywać się na jej ciele, giną pod wpływem promieni słonecznych. Po drugie, szansa na to, że podczas krótkiego lądowania insekt pozostawi na naszym jedzeniu chorobotwórcze bakterie, jest niewielka – nie defekują one za każdym lądowaniem. Jeśli jednak owady obsiadły na dłużej kawałek ciasta lub nadgryziony owoc – lepiej się go pozbądźmy.
Aleksandra Kozera Deccoria.pl
Zdjęcie główne: ©123RF/PICSEL