Właściwa nazwa lilii wodnych to grzybienie białe (Nymphaea alba L.); zwyczajowo nazywa się je również nenufarami. Występują głównie w Europie, na Bliskim Wschodzie, w Afryce Północnej, Australii i Nowej Zelandii. Ich kwiaty cieszą oczy przez całe lato, a kolory płatków, jakie możemy ujrzeć, to biel, róż, żółty, czerwień, fiolet lub pomarańcz. Gatunek ten został rozpowszechniony w uprawie, jednak należy pamiętać, że w Polsce obejmuje go ochrona prawna z powodu zagrożenia naturalnego środowiska jego występowania. Grzybienie białe to także roślina lecznicza – właściwości kłączy, liści i kwiatów wspomagają działanie serca oraz układu oddechowego. Jednakże nie należy samodzielnie wytwarzać surowca zielarskiego, ponieważ lilie wodne są też trujące. Działają toksycznie na ośrodkowy układ nerwowy i porażają korę mózgową.
Kwiaty otwierają się wyłącznie w dzień, w dodatku zakwitną tylko jeśli temperatura powietrza wyniesie co najmniej 18°C. Nenufary można uprawiać w oczku wodnym o każdej wielkości – wystarczy nawet mały zbiornik wodny, jednak ważne jest dobranie odpowiedniego gatunku rośliny. Kwiaty unoszą się na powierzchni wody dzięki komorom powietrznym w liściach i ogonku. Ogonek, łączący pąk z podłożem, osiąga ponad 2 m długości, natomiast kłącza wrastające w ziemię 0,5-1 m.
